kameleon

Dziś mam dla Was coś zupełnie innego niż to, co obserwujecie na moim blogu od dawna. Mój styl jest dość specyficzny, czasem trochę przekombinowany, ale zawsze powtarzam, że kto nie eksperymentuje ten nie ma. Moim zdaniem strój powinien w jakiś sposób określać nas, to jakimi jesteśmy ludźmi, jaki nastrój towarzyszy nam danego dnia. Nie uważam jednak, że powinniśmy trzymać się jakichś określonych reguł, norm. Wiadomo, że w modzie są pewne narzucone zasady, ale w dzisiejszym świecie stale się one zacierają i tak naprawdę, często to, co niegdyś było niedorzeczne, dziś uchodzi za modne. Bo czy nasze babcie lub ciocie założyłyby kratkę z paskami? Czy gdzieś w przeszłości ktoś łączył wzory tak jak dziś? Czy normalne było ubieranie trampek do spódnic, albo skarpetek do sandałów? Moda, mimo, że co jakiś czas przywołuje bestsellery sprzed wieków, wciąż idzie naprzód, wychodząc poza ramy i łamiąc stereotypy.
Ja zawsze starałam się wybierać to, co odpowiednie dla mnie( niekoniecznie dla mojej sylwetki, której czasami wyrządzałam prawdziwą krzywdę). Czym jednak bylibyśmy, bez drobnych porażek? Długo szukałam swojego stylu. Przebrnęłam przez różowe sukienki w dzieciństwie, przez okres buntu przebiegłam w szerokich spodniach, a koniec podstawówki przemaszerowałam w glanach. W liceum było chyba najbarwniej, my crazy time! Mimo wszystko, śmiem twierdzić, że w całej tej przygodzie z modą byłam trochę jak kameleon. I nie twierdzę, że to źle. Najważniejsze, że niezależnie od tego, czy miałam na sobie balową kieckę czy wytarte spodnie, zawsze czułam, że to moja skóra. I tak jest do dziś.
Zestaw lekko grungowy. Na szczęście udało mi się przemycić do niego nieco kolorowej słodyczy w postaci melonika. Jest też czerń, której tak niewiele zwykle u mnie.
 

 

koszula- Stradivarius

spódnica- Zara

kurtka- Zara

buty- Zara

melonik- h&m

okulary- C&A

torba- Zara

photo by Atomek

Gördüğünüz! (z tur.)